“La place rouge était blanche                               (Kızıl Meydan beyazdı) La neige faisait un tapis                                         (bir hali oluşturmuştu kar) Et je suivais par ce froid dimanche Nathalie.”  (ve bu soğuk pazar gününde Nathalie'yi izliyordum) (Gilbert Bécaud “Nathalie”-1964) Müzik notalarıyla Moskova’ya dair ilk resmim. Hayatımda her zaman müzik. Benim adım Nathalie, Fransız şarkıcının Gilbert Bécaud şarkısındaki gibi. Bazen arkadaşlar için bir rehberim. Kızıl Meydan'dayım. Şarkıdaki gibi o artık karla beyaz. Kışı bekledim çünkü onu Noel kıyafetiyle görmek istedim. Sonunda aralık ayı başında ışık vardı. Elbette geceleri görmek için: tarihi Sovyet mağazası Gum. O çok şık ve her şey çok pahalı ama bir kup dondurma yemek lazım, bu bir gelenek. Herkes bir dondurma alabilir. Rüya mümkün... ve Ruslar kışın bile dondurmayı seviyor! Meydan’da buz pateni pisti açık. Çok kol​ay görünüyor, patenciler rüzgâr gibi kayarlar. Eski şarkılar duyuyoruz, başka bir zaman gibiyim. Küçük ahşap evlerdeki satıcılar hediyelik eşya satıyor: kestane, matruşka, şapkalar, eldivenler (eksi 15 derece olması, çok önemli!) Çocuklar kuş gibi havaya uçuyor. Uçan sandalyelerde keyif alıyorlar. Arkamda Rus mimarisinin ve şehrinin sembolü: Aziz Vasıl Katedrali. Bir arkadaşım onu çok seviyor her meydandayken fotoğrafını çekiyor. Bu aksam yine renkli kubbeleriyle katedralin fotoğrafını çekti. O ritüel gibi, çok tatlı. Bu onun Rusya’daki son Noeli. Üzgün ve anıları olsun diye fotoğraf çekiyor. Hala Rusya’da ama şimdiden nostaljik... Bu duyguyu biliyorum. Hala Türkiye'yi çok özlüyorum. Atmosfer sıcak, hoş. Insanlar bir selfie veya aile fotoğrafı çekiyor. Birkaç metre daha mozolesinde Lenin'i düşünüyorum. Atmosferden hoşlanıyor mu, bilmiyorum. 2024’te 100 yıldır Kızıl Meydan'da uyuyor olacak.   Nathalie Pons 16.12.2023