-Böylece ormanları kurtarmıyor musun? -Zaten kimse gazete okumuyor… Oysaki bu diyaloğu yazmak gerçekten ironik… Yazarken birçok yeteneklerini sıralayabilirsin. Çok zahmetsizdir. Örneğin, keman ve piyano çalmak gibi zor bir uğraşın içerisinde bile değilsiniz.. Kelimeleri anlamlı kılan ahenkli bir cümle oluşturmak çok sıradan bir işlevdir. Abartılı kelimeleri, sade kelimeleri, can veren kelimeleri hiç düşündünüz mü? Hayatınız bir müzikal olsa zihniniz dans ederken, gülümserken daha mutlu olacağınızı fısıldar. Rekabetiniz bitmiştir. İşte böylece kendinizi tamamlamışsınızdır. Şu günlerde yapay zeka ile sohbet ederken; mesleğinizde veya okul ödevinizde tamamlayıcı zekanızı kullanmaktan daha başka ne isteyebilirsiniz ki? Para mı, aşk mı, şans mı, hayal mi, hak mı, hırs mı yok artık! Zekâ mı, yapay olmaya başladı… Hayatımız sipariş, kargo, bekleyiş, gerginlik, denge, bir saniye, uyku, yemek, stres ile geçiyor mu? Sürekli istemek ve anında tüketmek… Tükenen bir fincan çay, tabağındaki son yemek kırıntısı, sıradan bir Pazar günü, günü aydınlatan güneş, can dostlarımız… Kelime atölyemde İbni Sina’dan cümleler, daha çok çalışmak ama en önemlisi mutlu ve huzurlu bir dünya dolusu insan. Bunu okurken gülümsediğini hissediyorum. Çünkü bir insanı yanıltmayan tek şey, hisleriyle hareket etmesidir. Bir dünya insan bunu okuyorsa yalnız değilim… Nerede kalmıştık..! Evet, artık gazeteler dijitalleşti. Kelimeler hiçbir kâğıtta yer almayacak, artık bir kokusu ve mürekkebi de olmayacak. Başından beri endişem bu… -Yapay gazete… -Peki, okumuyorsak ağaçlar neden kesiliyor?